Zondag 16 maart
Back home
& back to reality! Maar jullie hebben nog een blogberichtje van me
te goed!
Laat ik maar beginnen waar ik vorige keer geëindigd ben.
Mathias, Joliens vriend, is in België bij de brandweer en Vinai had voor hem
een bezoekje bij de brandweer van Paramaribo geregeld. Omdat we erna meteen
naar het IOL moesten voor ons evaluatiegesprek en omdat ik ook wel een beetje
nieuwsgierig was naar de Surinaamse brandweer, ging ik zelf ook mee op bezoek.
We werden er met open armen ontvangen en tegen al onze verwachtingen in, was de
brandweer in Paramariobo super goed voorzien! Ze hadden de nieuwste brandweerwagens,
voorzien van al het nodige materiaal en ze waren in sommige opzichten zelfs
beter voorzien dan de Belgische brandweer!
Nadien trokken we voor een laatste keer naar het IOL,
mevrouw Van Rosenblad, de directrice van het IOL, verwachtte ons namelijk voor
een evaluatiegesprek. We bespraken onze stage met haar, deden nog een babbeltje
en ze sloot af met ons te vertellen dat we in de toekomst altijd welkom zijn om
als leerkracht te komen werken in Suriname! Een teken dat ze tevreden waren van
ons, leuk om te horen. Van mevrouw Van Rosenblad kreeg ik ook het
beoordelingsformulier dat meneer Parker, de docent wiskunde, had ingevuld
tijdens het bijwonen van mijn les. De docent wiskunde schreef het volgende
neer: “Er was sprake van een goede les en volgende competenties zijn tot
uitdrukking gekomen: 1. Interpersoonlijk competent (vriendelijk tegenover de
leerlingen) 2. Pedagogisch competent (betrekt zoveel mogelijk alle leerlingen
bij de les) 3. Vakinhoudelijk competent (beheerst de vakinhoud) 4.
Organisatorisch (kan de orde handhaven).” Ik dus kreeg alleen maar positieve
dingen te lezen en kon mijn stage met een supergoed gevoel afsluiten!
Op maandag 17 maart wordt er in Suriname uitgebreid Phagwa
gevierd. Phagwa is het vredesfeest van de Hindoestanen en is eigenlijk een
combinatie van een lentefeest, een feest van de overwinning van het goede op
het kwade en het Nieuwjaarsfeest. Hierbij gooit iedereen met gekleurd poeder,
water en parfum naar elkaar, wordt er muziek gespeeld en een heleboel versnaperingen
verkocht. We vonden het dan ook super jammer dat we dit moesten missen! Gracia
wou er dan ook alles aan doen zodat we dit toch nog een beetje zouden kunnen
meemaken en nam ons mee naar SPI, een school waar Phagwa al op vrijdag gevierd
werd.
We waren welgeteld 5 minuutjes binnen en we zagen al een
groepje mannen naar ons wijzen en wat over ons babbelen, als enige blanken op
een feestje waren we dit ondertussen al gewoon dus we zochten er niet echt iets
achter. Dat hadden we beter wel gedaan want even later werden we door diezelfde
mannen bestormd en werden er hele zakjes gekleurd poeder over ons gestrooid. Als
paarse smurfen feestten we nog even verder en genoten we van het Phagwafeest. Na
het feest moesten we natuurlijk weer naar huis, maar helemaal paars en vol
poeder mochten we niet op de bus noch in een taxi! We besloten dan maar even te
wandelen en op zoek te gaan naar een supermarkt om daar wat babydoekjes te
kopen zodat we ons wat konden fatsoeneren! Tijdens onze wandeling kwamen we
echter onze reddende engel tegen! Vinai stond aan de overkant van de straat
geparkeerd, moest eens lachen toen hij ons helemaal paars zag verschijnen en
bracht ons met veel plezier naar huis!
Eens thuisgekomen, sprongen we meteen de douche in en gingen
onze kleren meteen de wasmachine in! We wasten onze kleren zeker 6 keer na
elkaar en nog vonden we overal paarse vlekken! Ook mijn haar had na 6 keer
wassen nog steeds een paarse schijn!
Met nog steeds een beetje paars haar trokken we ’s avonds naar
Zsa Zsa Zsu. We waren er immers uitgenodigd op een Hindoestaans feest en dat
wouden we maar al te graag meemaken! In het begin voelden we ons toch wat
ongemakkelijk, we waren er immers de enige blanken en werden er nogal
aangestaard. Toen we even binnen waren, hadden we echter al vele vrienden
gemaakt. Stuk voor stuk waren het super lieve mensen en deden ze allemaal een
babbeltje met ons! Ze vroegen of ze op de foto mochten met ons, ze wouden met
ons dansen, ze wouden ons trakteren en wanneer we de volgende keer in Suriname
komen, hebben we zeker al 10 slaapplaatsen ter beschikking! Het was een super
leuke laatste avond! Ook Vinai kwam die trouwens mee vieren met ons en gaf ons ’s
nachts ook weer een lift naar huis! Naar goede gewoonte gingen we ook nog wat
eten, want als je met Vinai onderweg bent, moet je minstens één keer stoppen om
te eten. Dat deed hij dan ook en bij het Shell tankstation op de hoek van de
straat kocht hij nog een stukje pizza!
Zaterdag was het tijd om te vertrekken! In de voormiddag
ging ik samen met Julie nog even naar de centrale markt en daar kochten we de
laatste souvenirs. Eens thuisgekomen staken we de laatste dingen in onze
koffers en konden we aan het wegen beginnen! Mathias had immers een klein
reisweegschaaltje gekocht zodat we onze koffers konden wegen en wisten wat ons
te wachten stond! Ik wou niet opnieuw betalen voor overgewicht en mijn lakens
en handdoeken zijn dan ook achtergebleven in Suriname! Zowel mijn gewone bagage
als mijn handbagage hadden net het maximale toegestane gewicht!
Rond de middag pikte Vinai ons op voor onze rit naar de
luchthaven, maar eerst maakten we nog een tussenstop bij hem thuis! Vinai’s vrouw
en schoonmoeder hadden immers een heerlijke laatste Surinaamse maaltijd voor
ons klaargemaakt. Super lief en super lekker, de ideale afsluiter! Na het
gezellig etentje moesten we naar de luchthaven vertrekken. Vinai wist dat we de
Surinaamse busjes geweldig vonden en daarom had hij één van die busjes
afgehuurd om ons naar de luchthaven te brengen! Wat een geweldige verrassing!
We namen afscheid van Vinai, beloofden hem om nog eens terug te kommen en
chekten in.
Dag Suriname, dag Paramaribo!
Met gemengde gevoelens nam ik afscheid van dit geweldige
land en van de geweldige mensen die ik er heb leren kennen! Ik wou er nog
zoveel doen en nog zoveel ontdekken, maar ik wou ook graag naar huis en alle
mensen die ik 6 weken had moeten missen een dikke knuffel geven! Ik heb
fantastische avonturen beleefd in Suriname en een hele toffe stage gehad! Ook
aan de Surinaamse mentaliteit, “no stress” en “Als het vandaag niet gebeurt,
doen we het morgen!”, kon ik gerust gewoon worden! Je beseft er eens te meer
dat België een echt stressland is en in wat voor een prestatiemaatschappij wij
niet leven! Als er één ding is dat ik geleerd heb van de Surinamers is het dat
je je niet zoveel zorgen mag maken en dat je moet genieten van het leven! Ach,
ik ben nog maar 2 dagen terug in België en ik zit alweer vol stress en zorgen,
iets wat ik daar helemaal niet had! Ik
ga het echt nooit vergeten en aan alle studenten die ooit de kans hebben om op
buitenlandse stage te gaan, doe het!
Na een lange vlucht van 8 uur, waarvan ik er maar ééntje
geslapen had (ik had nogal lastige buren), gevolgd door een autorit van een uur
of 2, was ik eindelijk thuis! Er stond me een ongelooflijk leuke verrassing te
wachten! Hapjes, cava en alle mensen die ik graag zie! Familie en vrienden
waren afgezakt naar het zonnige Ramsdonk om me te verwelkomen en dood te knuffelen!
’s Avonds gingen we met z’n allen nog gezellig iets eten en na zo’n 30 uur
wakker te zijn (want sleep is overrated), dronk ik ook mijn allereerste koffie
(met heel veel melk en suiker) en ik moet zeggen, ik ben nog steeds geen fan!
Het was dus zeker een toffe thuiskomst en bij deze wil ik jullie nog eens
allemaal bedanken! Dank u, love you all en tot snel!
Dit was het dan!
Bedankt aan mijn trouwe lezers om mijn avonturen op de voet
te volgen!
Elien
_________________________________________________________________________________Vrijdag 14 maart
Wat ik nog vergeten te vertellen was, vorige week zondag
trokken we trouwens naar de kathedraal en naar Fort Zeelandia. In de kathedraal
was er net een misviering aan de gang, het was een katholieke viering die vergelijkbaar was met de misvieringen van bij ons. Het enige grote verschil was dat de kerk hier
wel volledig vol zat. De kathedraal is een prachtig bouwwerk en is volledig uit
hout gemaakt zowel de binnen als de buitenkant. Nadien gingen we naar Fort
Zeelandia, het symbool van de kolonisatie van Suriname. Zowel de Nederlanders
als de Britten kozen beurtelings deze plek om er hun kamp op te slaan. Het fort
is een vijfhoekig bouwwerk dat diende ter verdediging van het gebied. Zijn naam
heeft het gekregen van de Zeeuwen. We kregen er een rondleiding van ongeveer
een uurtje van een vrijwillige gids, van hem kwamen we heel wat te weten over
de geschiedenis van het fort en van Suriname. Heel interessant en een aanrader
voor toekomstige bezoekers, vooral dan op zondag, want dan is de rondleiding
volledig gratis.
Maandag na mijn les trokken we opnieuw naar kinderhuis
Samuel, Jolien had haar studenten immers gevraagd om er te gaan kindergrimmen
zodat ze de technieken verder konden inoefenen. Samen met twee van haar
studenten gingen Jolien, Mathias en ik de kinderen entertainen. Ieder op zijn
eigen manier; de dames toverden de kinderen om in leeuwen, prinsessen, piraten
en draken terwijl de heer eerder zelf als model diende en gretig volgeklad werd
met allerlei kleurtjes schmink. Het was weer super om met de kinderen bezig te
zijn en om hen een toffe namiddag te bezorgen en ook het afscheid viel ons weer
zwaar. Wanneer de kinderen immers vroegen wanneer we terugkwamen, moesten we
hen teleurstellen en vertellen dat we bijna terug naar België gingen en dit ons
laatste bezoek was. De allerkleinsten begrepen helemaal niet waarom we terug
naar huis moesten gaan en niet gewoon in Suriname konden blijven en hen
bezoeken. Het was dan ook met pijn in het hart dat we afscheid van hen namen en
terug naar huis gingen.
Op dinsdagochtend hadden we afgesproken met Gracia, één van
Joliens studenten die we intussen al wat beter leren kennen hebben. Het was overigens ook
door haar dat we waren uitgenodigd op het Hindoestaans huwelijk. Zij nam ons
mee naar de centrale markt en naar enkele winkeltjes eromheen. Samen met haar
bezochten we de centrale markt, waar onder andere groenten- en fruitkraampjes,
viskraampjes, vleeskraampjes, schoenmakers en kraampjes met kleren te vinden
zijn. Wanneer we op de kruidenmarkt kwamen, waar de kraampjes vooral worden uitgebaat
door mensen van de Marronstam, vertelde ze ons dat er veel geruchten gingen toen
we er met haar liepen. Zij kan de plaatselijke taal immers verstaan en vertelde
ons dat er bij de Marronen, vooral de oudere generatie, nog steeds een
blankenhaat heerst omwille van het slavenverleden. De oudere vrouwen begonnen
te jammeren wanneer we binnenkwamen en Gracia vertelde ons dat ze geesten
verdreven omdat wij als blanke in hun ogen nog steeds ‘het slechte’ meebrengen.
We werden er dan ook echt nagestaard en voelden ons er ook niet op ons gemak.
Nadat we er een kijkje genomen hadden, gingen we dan ook verder en ’s middags
aten we nog gezellig wat samen. In de namiddag kozen we voor een
momentje rust, de volgende dag zouden we immers op tour vertrekken en
daarvoor moesten we natuurlijk uitgerust zijn!
Woensdag en donderdag was het tijd om de jungle in te
trekken! Winai nam ons opnieuw op sleeptouw en liet ons een prachtig stukje
Suriname zien. We kregen een stevig ontbijt: roti! We ontbeten in de auto en
reden als eerste langs Paranaamstafdorp. In dit dorp leven vooral buitenlanders
en het bevindt zich vlak bij een bauxietmijn. Sinds kort zijn de wegen is Suriname geasfalteerd, maar daarvoor waren alle wegen hier van bauxiet. Bauxiet is nog steeds een belangrijke bron
van inkomen voor Suriname en in deze mijn wordt het ontgonnen, opgeslagen en
verkocht.
Daarna reden we verder naar het stuwmeer. Winai vertelde ons
dat we de elektriciteitspalen goed in het oog moesten houden, deze waren immers
genummerd en wanneer we aan 120 waren, bereikten we het einde van de weg en
hadden we onze bestemming bereikt. Eens aangekomen aan het stuwmeer keken we onze
ogen uit! Wat een prachtig uitzicht! We rustten er even uit en genoten er van
een pasteitje.
We hadden nog een drukke dag voor de boeg en zetten onze
tocht verder richting Brokopondo centrum. Brokopondo is een klein dorpje dat al
een heel eind verwijderd is van de stad. Brokopondo heeft zijn eigen politiekorps,
gemeentehuis, school, winkel en strand!
Daarna was het tijd voor de tofste activiteit van de dag:
Brownsberg! We reden eerst helemaal naar boven en genoten daar van het uitzicht
en van het geluid van brulapen! We parkeerden de auto, trokken onze bikini en
dichte schoenen aan en bereidden ons voor op een tocht door de jungle! Samen
stapten we door het woud en bereikten we na veel zwoegen de waterval ‘Leoval’!
Alweer prachtig om te zien én de ideale plaats voor een verfrissing na een
zware tocht! We klommen over de rotsen en verfristen ons onder de mooie
waterval. We aten er nog een koekje (we werden die dag echt verwend en kregen
veel te veel eten van Winai!) en gingen dan alweer terug naar de auto! De
heenweg was nog voornamelijk berg af, wat dus wou zeggen dat de terugweg
voornamelijk berg op was! Met doorweekte kleren en schoenen zetten we ons beste
beentje voor en stapten we op ons gemakje terug door het regenwoud naar de
auto!
Na een eindje rijden, stopten we in het kleine dorpje Fargo.
Daar kregen we ons middagmaal: noodles met eend! Alweer noodles, maar deze keer
eens niet met kip maar met eend! Het heeft ons best wel gesmaakt! Winai kocht
nog wat eten en drinken voor ’s avonds en we reden verder naar onze
eindbestemming voor die dag: Danta bai!
Eens daar aangekomen konden we opnieuw onze ogen niet
geloven! Een klein vakantieparkje (stel je er niet té veel bij voor), midden in
de jungle aan de oever van de Surinamerivier. Wauw! We kregen er een hutje met
een balkon boven water én opnieuw, net als in Galibi, vlijtig roos geschilderde
kamers! Het hutje beschikte over de modernste ramen, een bescherming tegen de
beetjes dacht ik en ik sloeg al een innerlijk vreugdekreetje!
Spijtig genoeg waren de planken van het hutje niet overal goed tegen elkaar
getimmerd, met als gevolg dat er toch nog overal spleten en gaten naar buiten
waren. Met mijn panische angst voor spinnen, waarvan er in Dantabai overigens
ongelooflijk grote exemplaren van te vinden zijn, had ik al allerlei
rampscenario’s in mijn hoofd. Gelukkig brachten de spinnen ons toch geen
bezoekje!
We trokken onze bikini opnieuw aan en namen een duikje in de
Surinamerivier! In het deel waar er stromend water was weliswaar, want in het
stilstaand gedeelte zaten piranha’s en parasieten en die kwamen we toch liever
niet tegen! We genoten van de zonsondergang op ons eigen privéstrandje vlak bij
het regenwoud en zochten opnieuw onze hut op! Winai verwende ons alweer en we
gingen barbecueën! Hij had immers een barbecue gehuurd, het allernieuwste
Surinaamse model: een autovelg met daarop een rooster uit de oven! Dat maakte
het eten er niet minder lekker op: kip (natuurlijk kip, veel ander vlees hebben
we hier nog niet gekregen) op de barbecue met … frietjes! We bakten frietjes in a kitchen with a view! Echt wauw, de keuken stond bijna in het meer en het was prachtig, dat was pas een 'open keuken'! We genoten
dus van kip met frietjes en dat midden in het regenwoud, gewoon omdat het kan! Een
zalige ervaring!
De volgende ochtend genoten we van een omeletje op ons
balkon en trokken opnieuw het regenwoud in! We stapten even en kwamen een
Marrondorp tegen. Marronen stammen af van de vroegere slaven die het woud zijn
ingevlucht om aan hun gruwelijke lot te ontsnappen. Hun afstammelingen wonen nu
nog steeds in het woud in houten hutjes met een bladeren dak. Marronnen eten
trouwens alles wat ze kunnen vangen, plukken of schieten! Onderweg kwamen we
immers een aap tegen die ophing aan een houten constructie. Deze hadden ze
gevangen en opgehangen om te verkopen en de aap zou die zelfde avond dus nog op
iemands bord belanden! Gelukkig kregen wij de avond ervoor gewoon kip op ons
bord (dat hoop ik toch!).
We pakten onze spullen in en reden verder tot in Atjoni,
Atjoni is een klein dorpje en tevens het einde van de weg. Je kan niet meer
verder rijden en de dorpen die verder in het woud liggen (en dat zijn er vrij veel),
zijn enkel te bereiken met de boot. Van hieruit kan je ook naar Brazilië varen,
maar dan ben je wel enkele uren onderweg, dus spijtig genoeg stond dat
niet op ons programma!
Daarna reden we terug richting Paramaribo en maakten een
tussenstop in het chicste resort van Suriname ‘Bergendal Resort’. Als
potentieel toekomstig clienteel kregen we er een ‘visitors-pas’ en namen we een
kijkje in het resort. Het was inderdaad het chicste was we hier al zagen en we
konden heel goed geloven dat het voor de mensen hier een ongelooflijk resort is,
maar voor ons was het eerder de Surinaamse centerparcs.
Hup terug de auto in, want het was tijd voor nog wat
sightseeing. We regen langs indianendorpen, langs de Javaweg (de woonplaats van
vele Javanen (Indonezen)) en langs Weeberg en Santabama, waar dan weer vee-, planten- en
melkboeren te vinden zijn. We maakten een tussenstop aan Uitkijk en gaven de
restjes van ons eten van de vorige avond aan de plaatselijke straathondjes aan
de oever van de Saramakkarivier. Tenslotte reden we nog langs Jerikaba, een
bananenplantage die sinds kort in Belgische handen is en na dat bezoek reden we langs de
kwattaweg weer richting huis. Een laatste tussenstop in de Maretraitemaal voor
een Chinese maaltijd en een 4D filmpje! Je kent ze allemaal wel, de
typische filmpjes die je in pretparken te zien krijgt waarbij je stoel mee
beweegt en je ook niet gespaard blijft van enge dingen die in je gezicht lijken te springen en wat
waterspatten! In deze film trokken we op een rollercoaster door de jungle en
kwamen onderweg wat reuzemuggen en slagen tegen! Een toffe (best enge) afsluiter van deze
tweedaagse tour!
Zo, jullie zijn alweer op de hoogte van mijn avonturen van de laatste
dagen! Veel avonturen zal ik hier niet meer meemaken, want zaterdag gaan we
alweer naar huis! Het is een geweldige ervaring geweest die ik nooit zal vergeten en ik zal het hier
ongelooflijk hard missen! Toch ga ik ook heel blij zijn om iedereen
thuis terug te zien!
Tot snel!
Ik beloof te proberen een stukje zon mee te nemen naar België!
Groetjes,
Elien!
_________________________________________________________________________________Maandag 10 maart
Hey allemaal!
Ik geef het toe, ik heb jullie wat verwaarloosd de afgelopen
week! Ik had er echter wel een goede reden voor, want ik had bezoek uit België!
Maar laat ik beginnen bij het begin …
Zaterdagnamiddag zijn Jolien en ik naar het kinderhuis
‘Stichting Betheljada’ geweest om er met de kinderen te gaan wandelen. Alle
kinderen van het kinderhuis hebben een meervoudige beperking en hebben met
andere woorden zowel een verstandelijke als een lichamelijke beperking. Ze
kunnen dus niet zomaar zelf gaan wandelen en de verzorgers van het kinderhuis
waren dan ook heel blij dat wij een handje kwamen toesteken. De kinderen en
jongeren van het kinderhuis kunnen niet lopen, noch praten, hebben vaak epilepsie en spasticiteit en kunnen vaak ook niets zien of horen. Bijna alle
bewoners zitten in een rolstoel en met hen gingen wij op zaterdag wandelen.
Deze kinderen zijn heel blij met bezoek en aandacht, want hoewel ze zo goed
mogelijk verzorgd worden door de verzorgers, zijn dit ook vaak de enige mensen
die ze te zien krijgen. De meeste kinderen hebben wel nog ouders, maar krijgen
er geen bezoek van, waardoor ze dan ook hun hele leven in het tehuis zullen
moeten verblijven.
Ondanks het feit dat de kinderen niet kunnen spreken, laten
ze je op een andere manier merken hoe blij ze zijn met je aandacht. Wanneer je
met hen praat en met hen bezig bent, zie je langzaam maar zeker een glimlach op
hun gezicht verschijnen. En ik kan jullie vertellen, daar word je ook op slag
zelf blij van. Eén jongen zal ik nooit vergeten, Earl. We gingen al twee keer
langs in het kinderhuis en telkens werden we door Earl overladen met knuffels.
Plots nam hij mijn hand en legde het om zijn schouder en gaf me nadien een
stevige knuffel. Toen zag hij Jolien en kreeg ook zij een knuffel. Hij bleef
ons maar knuffels geven en verdeelde deskundig zijn aandacht over ons beiden
door ons om beurten een dikke knuffel te geven. Hij genoot van de aandacht en
van ons gelach en was jammer genoeg ook heel verdrietig toen we weer weg
moesten!
Zaterdagavond was het eindelijk zo ver, na een vertraging
van 4 uur kwam ons bezoek eindelijk aan! Na een heeeeele dikke knuffel en wat
bijbabbelen, zochten we allemaal ons bed op! Spijtig genoeg was het een hele
korte nacht, want net zoals bij mezelf de eerste dagen was ook de innerlijke
klok van mijn mama, tante en vriendin nog niet aangepast. Het gevolg daarvan
was jammer genoeg dat ook ik vroeg uit de veren moest aangezien al mijn
bezoekers bij mij op de kamer (of zelfs in mijn bed) sliepen.
Zondag trokken we met Vinai, chauffeur van het IOL
(Instituut voor de opleiding van leraren) en gids als bijverdienste naar
Commewijne, Nieuw Amsterdam en Mariënburg. De hoogste (en enige) brug van
Paramaribo heb ik al veel gezien, maar zondag was het ook de eerste keer dat we
er ook effectief overreden. De brug is heel lang en heel stijl en iets waar men
hier zeer fier op is. We bezochten Nieuw Amsterdam en kregen er een rondleiding
doorheen het fort. Er vond ook net een klein festivalletje en marktje plaats en
met veel plezier en vol bewondering vertoefden we daar dan ook even.
Op het festival was ook het WWF vertegenwoordigd. Ze hadden
er een standje en wouden de mensen bewust maken van het feit dat er veel te
veel eieren van soepschildpadden, die je overigens krappé noemt, opgegeten
worden. Voor de Chinezen hier is dit bijvoorbeeld een echte delicatesse. Door
het opgraven en opeten van de eieren van de soepschildpad zijn zij echter met
uitsterven bedreigd. Daarom sluit ik mij zeker aan bij de slogan van het WWF en
zeg ik: “Krappé? Nee!”
Nadien bezochten we een oude suikerrietplantage. Daar kregen
we een rondleiding van een gepassioneerde gids. De man die ons rondleidde was
opgegroeid op de plantage, was er naar school geweest en had er tot aan zijn
pensioen ook gewerkt. De plantage werd immers pas gesloten in 1998. Het leven
op de plantage was een leven apart. De school, de winkel, … was immers allemaal
binnen de plantage en de mensen die er woonden en werkten verlieten de plantage
dus amper. Wanneer er in de tweede wereldoorlog geen geld meer voorzien werd
door Nederland, begonnen de mensen op de plantage zelfs te betalen met
limonadedopjes. De gids liet ons het hele, ondertussen vervallen, terrein zien
en toonde hierbij foto’s en tekeningen die hij zorgvuldig verzameld had in zijn
plakboek. Nadien bezochten we opnieuw
het kleine vissersdorpje dat we ook al bezocht hadden wanneer we kaaimannen
gingen spotten. We zagen echter nu ook een ander en heel mooi onderhouden deel
van het dorpje waar vaak stadsmensen enkele dagen komen logeren om de drukte
van de stad te ontvluchten. We namen de boot terug en genoten tenslotte van een
Javaanse maaltijd.
Eens thuisgekomen hadden Jolien en ik nog wat schoolwerk,
maandag hadden we immers beiden opnieuw les. Voor mij was het extra spannend,
want ik had mijn examenles. De docent wiskunde van het IOL kwam mijn les
bijwonen. Ondanks het feit dat ik toch wel wat stress had, is de les heel goed
verlopen en kreeg ik ook heel positieve commentaar van de docent. Hij vond het
spijtig dat ik op een Nijverheidsschool stond en niet op een MULO-school (te
vergelijken met een ASO-school in België) omdat ik dan op een hoger niveau had
kunnen lesgeven aan een geïnteresseerder publiek. Toch vond hij dat ik er heel
goed in geslaagd was om de leerlingen te activeren, bij de les te betrekken en
antwoorden van hen te laten komen! Ik had de leerlingen volgens de docent echt
warm gemaakt voor wiskunde. Heel fijn om te horen en ook tof om eens wat
feedback te krijgen op je lessen!
Wat me vandaag opnieuw erg is opgevallen, is dat de
leerkrachten hun leerlingen hier enorm onderschatten. Wanneer ik mijn
werkbundels op voorhand doorstuurde naar mijn mentor zei ze me immers dat ik
die nooit zou kunnen afwerken en dat het veel te veel oefeningen waren. Toch
kon ik heel mijn les afwerken en bovendien alle oefeningen maken én verbeteren.
De leerlingen waren, in tegenstelling tot de lessen die ik observeerde, echt
heel braaf en werkten supergoed mee. Ze leken oprecht geïnteresseerd en door
hen bij de les te betrekken en hen te helpen bij moeilijkheden verliep zowel de
theorie als de oefeningen vlot.
Normaal gezien zou ik volgende week maandag een vervolg
moeten geven op de lessen die ik vandaag gaf. Mijn mentor veranderde echter
vlak na mijn les nog van gedachten en ging wanneer ik weg was, hier wel mee
verder gaan en er nog wat oefeningen op maken. Ze wil dat ik volgende week
nieuwe lesonderdelen behandel. Zoals ik eerder al zei, ligt het niveau van mijn
mentor helemaal niet zo hoog en zou ook haar lesmethode in een Belgische
stageles helemaal niet geapprecieerd worden. Volgens mij moet ik dus plots
andere lessen geven omdat ze het zelf moeilijk heeft om deze onderdelen te
geven en omdat ze graag werkbundels wil. Mentor zijn kan soms toch handig zijn
hé?
’s Middags spraken we met onze bezoekers af in de “Lekker”
en aten we er samen gezellig een broodje. Zij hadden in de voormiddag
Paramaribo verkend en hadden er al een fixe wandeltocht opzitten. Nadien
trokken Jolien en ik weer verder en zetten koers naar Joliens stageschool.
Jolien gaf er haar tweede les kindergrim en ondanks het feit dat het een extra
les was en de studenten niet verplicht waren om te komen, was de opkomst nog
nooit zo groot. Jolien deed het goed en de studenten leerden wat technieken om te kindergrimmen bij. Nadien voegden we ons opnieuw bij ons gezelschap en
aten we gezellig samen
iets in de Zus&Zo.
Lekker, lekker, lekker!
iets in de Zus&Zo.
Lekker, lekker, lekker!
Op dinsdagochtend trok ik na het ontbijt samen met mijn
bezoekers naar de stad. We gingen er naar de centrale markt en kochten er
groeten en fruit voor een appel en een ei! We deden nog wat winkeltjes en
kochten hier en daar een souvenir. Nadat we iets hadden gegeten, zouden we nog
snel geld afhalen en naar huis zodat ik Jolien kon vergezellen naar haar les.
Dat snel geld afhalen, viel wat in het water. De bankkaart van mijn mama werd
immers ingeslikt! Gelukkig kende mijn tante het nummer van cardstop vanbuiten
en konden we de kaart laten blokkeren. De kaart gewoon afhalen bij de bank zou
hier immers enkele dagen duren, want je moet natuurlijk rekening houden met het
Surinaamse tempo hé!
Eens thuisgekomen, kleedde ik me snel om en namen Jolien en
ik een taxi naar haar school. Jolien gaf op dinsdag haar examenles over
zelfverzorging en make-up. Mevrouw Rosenblad van het IOL woonde haar les bij en
zag dat het goed was! Haar les verliep goed en opnieuw leerden Joliens vrijwillige
studenten heel wat bij!
Op woensdag trokken we er weer met z’n zessen op uit samen
met Vinai. Deze keer bezochten we de vlindertuin en gingen we daarna wat
zwemmen in Colakreek. De vlindertuin werd opgericht door een Nederlander en
heeft kweekprogramma’s voor enkele vlindersoorten. Ze doen ook alles zelf,
inclusief het kweken van de plantensoorten die de vlinders nodig hebben om hun
eitjes te kunnen leggen. We volgden het hele proces van eitje naar rups, naar
cocon, naar vlinder van een blauwe vlinder, met uilenogen achter op zijn
vleugels ter camouflage, slim hé! In de vlindertuin waren er naast heel veel
vlinders ook enkele slagen en schildpadden te zien. We mochten de
babyschildpadjes even op onze hand zetten, maar niet te lang, want ze konden immers
venijnig hard bijten! De slangen waren minder mijn ding en gelukkig konden we
deze niet vastnemen!
Na de vlindertuin reden we verder naar Colakreek, een
aangelegde zwemvijver die je wat kan vergelijken met de Nekker in Mechelen of het
Bloso domein in Hofstade. Colakreek heeft zijn naam echter niet gestolen, want
het water heeft ook echt de kleur van cola. Het was dus wel even aanpassen,
maar na de typische Surinaamse roti’s die Vinai voor ons gemaakt had, besloten
we om toch een verfrissend duikje te nemen in de cola! Heerlijk!
Op donderdag was het tijd voor schildpadspotten in Galibi!
We vertrokken met z’n allen aan ’t Vat en reden een heel eindje met de bus. Na
de lange busrit namen we de boot naar Frans Guyana en maakten een wandeling
door het Frankrijk van Zuid-Amerika! Het was heel raar om te zien hoe groot de
verschillen kunnen zijn tussen landen die zo dicht bij elkaar liggen! Het was
eerst en vooral weer even aanpassen in het verkeer, want dat reed weer rechts!
Ook maakten we een taalswitch en pronkten de Franse woorden en nummerplaten in
de straten.
Na de wandeling door Frans Guyana hadden we een boottocht
van 1 uur en 20 minuten voor de boeg! De zee was wild en het bootje heel klein,
gevolg: niemand bleef droog en we kwamen doorweekt aan in Galibi! Eens daar
aangekomen, rustten we even uit en maakten nadien een wandeling door het dorp.
Het dorp was heel primitief en de inwoners woonden er allemaal nog in hutten.
Er waren wel enkele stroomgroepen en wat doe-het-zelf aangelegde
elektriciteitsleidingen in het dorp aanwezig waardoor er elektriciteit was van
19 uur tot 22 uur. Een waterzuiveringssysteem en watertoren was er aanwezig
dankzij België, die het project er gefinancierd had.
De kamers werden verdeeld en we sliepen er in in elkaar
getimmerde, vanbinnen volledig roos geschilderde barakjes, inclusief roze
klamboe, salamanders, sprinkhanen en megaspinnen. De spin werd trouwens
deskundig vermoord met de achterkant van mijn slipper door mijn mama voor we
gingen slapen. Door mijn ongelooflijke spinnenfobie en de ongelooflijke grootte
van de spin durfde ik anders immers niet te gaan slapen!
Na het avondeten was het tijd voor de activiteit waarvoor we
gekomen waren, schildpadden spotten! We zouden op zoek gaan naar de soepschildpad, krappé in het Surinaams. In dit gebied leven ook lederschildpadden, maar deze komen pas aan wal in augustus. Het was pikdonker en we stapten opnieuw
met z’n allen in ons wankele houten bootje met enkel de lamp op het hoofd van
de bootsman ter verlichting. We voeren een kwartiertje en kwamen op aan wal op
strand, na niet zo lang zoeken, hadden de gidsen al een schildpad gevonden. We
mochten echter nog niet meteen gaan kijken omdat de schildpad eerst in trance
moet zijn. Eens de schildpad zich begint in te graven om haar eitjes te leggen,
geraakt ze immers in trance en heeft ze niet door dat er mensen rondom haar
staan. We wachten geduldig, want de schildpad maakte de reputatie van haar
soort waar en nam uitgebreid de tijd om een plek te zoeken en te graven.
Spijtig genoeg was de schildpad te oud en kon ze dus geen eieren meer leggen! Toch
hebben we ze zien graven en nadien opnieuw op haar gemakje naar de zee zien
stappen!
We klommen opnieuw in onze boot en voeren nog wat verder!
Opnieuw aan wal vonden we opnieuw al snel een schildpad, maar ook zij nam
uitgebreid de tijd. Een groot deel van het strand op deze plaats was echter al
weggespoeld door de zee. Daardoor was de plek tussen de palmbomen, waar de
schildpadden het liefst hun eitjes leggen, heel erg verhoogd. De schildpadden
geraken niet meer op het verhoogje tussen de bomen en leggen bij gevolg hun
eieren er ook niet. We zagen dus ook bij de tweede schildpad geen eitjes. De
schildpadden komen de laatste jaren minder en minder naar Galibi om hun eitjes
te leggen, door de verhoging van het leggebied. Hierdoor zijn de schildpadden
ook met uitsterven bedreigd en om het strand te verhogen is er jammer genoeg
niet genoeg geld.
Ondanks het feit dat de soepschildpad met uitsterven
bedreigd is, eten ook de plaatselijke inwoners van Galibi nog van de eieren,
vooral de oudere generatie. Er was immers vorige week een schildpad eieren
komen leggen vlak bij het dorp. Deze eieren werden jammer genoeg als snel
opgegraven en opgegeten door de bewoners. Na een nachtje in onze roze kamers,
ontbeten we en bezochten we de plaatselijke school van Galibi. Alle kinderen
gaan immers tot het 6e leerjaar naar school in het dorp. Nadien
moeten ze verhuizen naar de stad en bij familie gaan wonen of moeten ze elke
dag de schoolboot nemen naar de dichtstbijzijnde school. Daarna namen we opnieuw de
boot en na een zonnig boottochtje van anderhalf uur namen we opnieuw de bus
richting Paramaribo. Na een uurtje maakten we een tussenstop in Mungo om te
eten en zetten daarna onze busrit verder.
Vrijdagavond waren we uitgenodigd op een Hindoestaans
huwelijk, heel tof om eens mee te maken. Vrijdag was de tweede dag van het
feest. Wij waren uitgenodigd bij de bruidegom, want de eerste en tweede dag van
het feest gebeurt immers gescheiden. We volgden er de traditionele ceremonie
van popcornbakken door de tantes en zussen van de bruidegom en schoven mee aan
tafel. Het eten deed me enorm denken aan de etentjes van de voetbal bij ons.
Houten tafels, plastieken bordje en grote kommen waarmee ze langskwamen en
waarvan je een grote schep op je bord kreeg. En wij ons maar druk maken over de
kleur van de servetten als we trouwen!
Na het eten was het tijd om te dansen, op Hindoestaanse
muziek uiteraard! Muziek die wij helemaal niet gewoon zijn en al zeker niet om
op te dansen! We vonden heel moeilijk ons ritme, maar na enkele nummers is het
ons dan toch gelukt. Toen we naar huis gingen, paste de zanger zijn repertoire
aan en klonk er enthousiast “We gaan nog niet naar huis” uit de boxen. We
bleven dan nog maar even en na enkele dansjes zochten we moe, maar blij ons bed
op.
Zaterdag was jammer genoeg al de laatste dag voor mijn
bezoek! We gingen allemaal samen brunchen in de Zus&Zo en genoten van de
laatste dag samen! Omstreeks 16 uur werden mama, tante Christel en Marina
opgehaald om naar de luchthaven te gaan. En iedereen die me kent, weet dat ik
een blijterke ben, dus er zijn toch wat traantjes gevloeid! Het was een
hele toffe drukke en vermoeiende week en ik ben heel blij dat ze op bezoek
gekomen zijn! Zondag nog wat inhaalwerk voor school, want maandag is het alweer
tijd voor mijn laatste les hier! Druk, druk, druk!
Maandag was het tijd voor mijn allerlaatste stagelessen in
Suriname. Ik was goed voorbereid en had opnieuw voor elke les werkbundels
gemaakt. Mijn mentor is vandaag helemaal niet komen opdagen. De onderdirectrice
kwam weer even langs en vroeg “Verzorgt u de lessen vandaag?” en toen ik “Ja”
antwoordde zei ze “Oke, dan ga ik terug naar mijn kantoor.”. Alleen lesgeven
dan maar! De eerste klas was vandaag talrijk aanwezig en er waren zo’n 18
leerlingen. De klas was duidelijk verdeeld in 2 groepen, een groep die echt
iets wou bijleren en goed meewerkte en een andere groep leerlingen die
duidelijk tegen hun zin in de les waren. Ik had foto’s van kubussen, balken en
piramides voorzien en het was de bedoeling dat de leerlingen de foto in de
juiste kolom aan bord hingen. Een hele moeilijke opdracht voor de klas, want piramides
kwamen in de kolom van de kubus terecht en vice versa. De leerlingen die tegen
hun zin in de les waren, stoorden de les vanaf het theorie gedeelte. Hen heb ik
dan ook duidelijk gemaakt dat ze ofwel meewerkten ofwel de klas mochten
verlaten, daarna verliep het toch al wat beter. De leerlingen vertelden me
achteraf dat ze het een moeilijke les vonden, maar aan hun resultaten te zien,
hadden ze de leerstof toch al vrij goed onder de knie.
In de tweede klas was de opkomst wat minder, na 10 minuten
kon ik mijn les beginnen en had ik maar liefst 4 leerlingen! Het was toch een
hele toffe les, want ondanks het iets moeilijkere leerstofonderdeel
(bewerkingen met haakjes), werkten de leerlingen heel goed mee en verliep de
les en het maken van de oefeningen super vlot. Lesgeven in Suriname was een
hele aanpassing zowel qua manier van lesgeven als het aanwezige materiaal en
gebruikte handboeken. Het was een superervaring om hier les te geven en ik zal
het ook nooit vergeten!
Zo, nu zijn jullie alweer op de hoogte van mijn avonturen
van de afgelopen week!
Tot schrijfs!
Superzonnige (met wel zonet een fixe regenbui) groetjes!
Elien
_________________________________________________________________________________
Vrijdag 28 februari
Dinsdag was het een nationale feestdag, 25 februari is hier
immers “Dag van de revolutie”. Op 25 februari 1980 vond er in Suriname een
staatsgreep plaats, Desi Bouterse en Roy Horb grepen samen met 14
collega-sergeanten de macht. De zittende regering werd toen beschuldigd van
corruptie en werd afgezet. De sergeanten namen de macht over en pogingen tot tegencoups mislukten allemaal. Deze dag herdenkt men hier vandaag de dag dus
nog steeds.
Maandagavond om 24 uur trokken we dan ook naar het centrum
voor een toespraak van de president. Er werden kransen gelegd en enkele speeches
gehouden door verscheidene sprekers. Deze toespraken waren voornamelijk in het
Saramakaans en daar verstonden we dus helemaal niets van. De avond viel spijtig
genoeg wat in het water, letterlijk dan, want het regende pijpenstelen en de
mensen dropen één voor één af. Ook wij zochten droge oorden op, volgden het
hele gebeuren nog even van op een afstandje en zochten nadien ons bed op!
Dinsdag was het feest en was er kermis in de stad! De kermis bestond hier uit
een ballengooikraam, een viskraam, enkele juwelenkraampjes, eetkraampjes en je
kon er ook een ritje te paard maken. Heel klein, maar wel super gezellig!
Het aantal straathonden in Suriname is ongelooflijk groot! Spijtig genoeg worden zij hier helemaal niet goed behandeld en zijn vaak ook bang van mensen omdat ze vaak worden weggejaagd door de plaatselijke bewoners. Dinsdag verzamelden we al onze etensresten uit de koelkast en namen ook nog wat hondenkorrels mee en gingen met de fiets op zoek naar hongerige honden! Die vonden we al snel en we kwamen terecht in een soort hutje waar enkele straathonden samenleven. In het begin waren ze nogal schuw, maar toen ze doorhadden wat we kwamen doen werden ze super enthousiast! Ze kwispelden en aten de restjes van het gehakt en de kip smakelijk op! We beloofden hen om snel terug te komen en namen afscheid van de plaatselijke viervoeters!
Woensdag namen we hier trouwens voor de eerste keer de bus! Een hele toffe en grappige ervaring! Wanneer de bus hier immers helemaal vol zit, zijn er nog stoeltjes die uitgeklapt kunnen worden in het gangpad! Dit heeft natuurlijk als gevolg dat wanneer de persoon die helemaal achteraan in de bus wil uitstappen, de hele bus moet uitstappen zodat de persoon kan afstappen. Nadien moet de alle mensen dan natuurlijk ook weer opstappen en dit hele gebeuren maak je toch een aantal keer per rit mee! Als je ergens dringend moet zijn, is de bus nemen in Paramaribo dus niet echt een aanrader, want je bent wel even onderweg! Maar als je tijd hebt, zeker doen!
Donderdag en vrijdag waren toch wel vermoeiende dagen! Gisteren was het tijd voor mijn tweede les. Deze keer moest ik lesgeven aan de derdejaars, maar hierbij moet je je niet de derdejaars voorstellen van bij ons! De leerlingen in het derde jaar van de Nijverheidsschool zijn immers allemaal 18 jaar en ouder. Een beetje met een bang hartje en in de brandende zon fietste ik gisteren samen met Jolien naar mijn stageschool. De leerlingen kwamen mondjesmaat de klas binnen en toen er al zo’n 10 minuten voorbij waren, kon ik eindelijk starten met mijn les. Jolien bood ook deze keer mentale steun en sprong bij indien nodig.
Ik moest een les geven over vergelijkingen met twee
variabelen en had voor deze les een overzichtelijke en toffe –al zeg ik het
zelf - werkbundel uitgewerkt. De leerlingen zijn het helemaal niet gewoon om te
werken met werkbundels en vonden het ook leuk om eens op een andere manier te
werken. De klas waar ik les aan moest geven is een hele hevige klas en enkele
meisjes durven er dan ook de boel wel eens op stelten te zetten. Toch werkten
de leerlingen, nadat ik er enkele uit elkaar gezet had, toch goed mee. Jolien
en ik waren het er over eens dat we tijdens onze observaties deze klas nog
nooit zo rustig zien werken hadden. Ik was dus toch wel een beetje fier op
mezelf!
Toch was ik na de les ook een beetje teleurgesteld. Zelf had
ik een vrij goed gevoel over de les en ook Jolien vond dat ik het heel goed
gedaan had. Het was de onderdirectrice die me dit onprettig gevoel bezorgde. Op
voorhand stuurde ik alles door naar mijn mentor en zij was razend enthousiast
over mijn werkbundel en vond mijn manier van werken super. Omdat mijn mentor
echter zelf pas lesgeeft, moest ook de onderdirectrice mijn les bijwonen. Ik
vond het spijtig dat me dit nooit op voorhand verteld is omdat ik dan ook haar
mijn lesvoorbereiding en werkbundel had kunnen voorleggen. Iedereen werkt
immers anders en het is moeilijk om aan iemands eisen te voldoen als je niet
weet wat de eisen zijn! De onderdirectrice zei me dat ik bij elke vergelijking
op mijn werkblaadjes moest vermelden in welke getallenverzameling (de
natuurlijke, de gehele of de rationale getallen) er gewerkt werd. Het ergste
van al was dat ik deze vraag op voorhand aan mijn mentor gesteld had en dat ze
hier niet echt op ingegaan was. Ze had me gewoon gezegd dat zij het niet deed
en ik het dus ook niet moest doen.
De onderdirectrice heeft mijn les welgeteld 5 minuten
bijgewoond. Ze zette zich achteraan in de klas, nam haar lunch erbij, at wat
noodles en 5 minuten later verliet ze het lokaal opnieuw en had ze dus ook al
een oordeel geveld. Na de les riep ze me bij zich en had ze nog enkele kleine
opmerkingen. Ik moest de leerlingen die de les stoorden uit elkaar zetten en
moest de leerlingen die zelf niet meededen ook beurten geven. Tips die elke
leerkracht in wording zijn/haar eerste les vakdidactiek meekrijgt… Ik nam de
commentaar braaf aan en bedankte haar ook voor de tips. Wat ik vooral echt erg
vond, is wel dat als ze nu ook de andere 75 minuten van mijn les had
bijgewoond, ze had kunnen zien dat ik leerlingen uit elkaar gezet heb,
opmerkingen gegeven heb en beurten gegeven heb. Ook mijn mentor verliet na 20
minuten het lokaal en ook haar heb ik niet meer gezien. Begeleiding krijg je
hier dus niet veel (of eigenlijk gewoon niet!). Ik vond het vooral spijtig dat
ik onterechte opmerkingen gekregen heb, maar het is nog altijd je “mentor” dus
zeg ik er maar niets van… Al denk ik dat wel te doen als dit me nog eens
overkomt!
Na de les aten we onderweg een snelle hap, fietsten we verder
naar huis en hadden we daar nog net de tijd om te genieten van een stukje
watermeloen en om onze warme lange broeken in te ruilen voor en short. In de
namiddag gingen we immers de kinderen van een plaatselijk weeshuis wat
entertainen. Samen met de mensen van onze hogeschool die hier stage doen in de
lagere school trokken we naar het weeshuis. Kinderhuis Samuel werd opgericht
door een Nederlander die hier stage liep wanneer hij 23 was. Samen met heel wat
hulp en sponsors runde hij het kinderhuis en deed dit tot hij op zijn 30e opnieuw
naar Nederland verhuisde. Drie kinderen die er woonden waren volledig wees. De
anderen hebben meestal nog één van hun ouders, maar die komen jammer genoeg
nauwelijks op bezoek.
Gisterennamiddag voorzag iedereen een andere activiteit;
Natascha knutselde met de kinderen, Julie speelde met stoepkrijt en Sofie,
Kristof en Amber speelden een heleboel spelletjes met hen. Jolien en ik kozen
ervoor om de kinderen te grimmen en ik moet zeggen, onze stand had ongelooflijk
veel succes! Een vlinder, een monster, een skelet en een leeuw, allemaal hebben
we het op de schattige gezichtjes van de kindjes getekend! Na het grimmen
speelden we nog wat met de kinderen en de allerkleinsten genoten gewoon al van
wat op de schoot te zitten en een dikke knuffel. Het was een vermoeiende
namiddag, maar het gaf vooral ongelooflijk veel voldoening! Het was fantastisch
om met de kinderen bezig te zijn en om ze zo blij te zien! Het afscheid was dan
ook heel moeilijk en na heel wat knuffels en vragen als “Gaan jullie nu al weg?
“en “Wanneer komen jullie nog eens terug?”, beloofden we om nog eens langs te
komen en gingen we dan weer richting huis.
Even een weetje tussendoor: onze waterleiding heeft het de
laatste dagen nogal lastig. Het gevolg daarvan is dat het water dus ook soms
gewoon stopt! Heel lastig, je bent aan het afwassen en plots heb je geen water
meer of nog erger je staat in de douche, bent helemaal ingezeept en er is
helemaal geen water meer om je af te spoelen! Niet echt aangenaam, vraag maar
aan Jolien, want zij ondervond dit in levende lijve! Gelukkig snelde de
huisbaas ons onmiddellijk te hulp en beloofde hij om het systeem zo snel
mogelijk te vervangen.
Vandaag trokken we naar de lagere school waar Sofie, Kristof
en Amber stage lopen. Het was daar immers carnaval en een paar extra
begeleiders voor tijdens de stoet door de straten konden ze er goed gebruiken!
Vanmorgen fietsten we samen met hen naar school en, zoals je dat al wel eens
kan verwachten in Suriname, werden we tijdens ons fietstochtje vergezeld van
een fixe regenbui! Helemaal doorweekt, maar nog steeds in carnavalstemming
kwamen we aan op de lagere school en ondergingen we een volledige metamorfose! Julie
en Amber werden een vlinder, Natascha een elf, Kristof een leeuw, Sofie een lieveheersbeestje
en Jolien en ik werden echte hippies!
Ook de meerderheid van de kinderen was verkleed en samen met
prinsessen, wolven, superhelden en feeën trokken we door de straten rond de
school. We werden begeleid door politie en door tromgeroffel en paradeerden op
de maat door de buurt. Leerlingen van omringende scholen hingen uit de ramen en
mensen kwamen naar buiten om de stoet te aanschouwen. De kinderen waren
enthousiast en zongen erop los! Het was een supertoffe ervaring en we zijn blij
dat we de kinderen mee mochten begeleiden! Aangekomen op school konden de
kinderen ijsjes, popcorn en andere lekkernijen kopen en genoten ze van de
speeltijd samen met hun verkleedde vriendjes en vriendinnetjes.
Zaterdagavond komt mijn mama samen
met een vriendin en mijn tante! Ik kijk enorm uit naar hun komst én naar een
dikke knuffel van de mams, want dat heb ik toch wel gemist!
Tot schrijfs!
Momenteel zonnige groetjes! ;-)
Elien
_________________________________________________________________________________Zondag 23 februari
Goedemiddag allemaal!
Donderdag was het opnieuw Joliens beurt om les te geven. Ook
deze keer gaf ze les op het SAO, maar nu in het dag- in plaats van in het
avondonderwijs. Ze gaf een les hand- en voetmassage aan de leerlingen
verpleeghulp en ik was ook deze keer model van dienst. De leerlingen van het
SAO zitten allemaal in het tweedekansonderwijs, ze willen dus echt graag hun
diploma behalen en zijn mede daardoor ook gemotiveerder. De les verliep heel
goed en de leerlingen waren zichtbaar en oprecht geïnteresseerd. Jolien heeft in
haar les de doelen en de contra-indicaties van een massage duidelijk gemaakt,
ze gaf de leerlingen de stappenplannen op papier en deed ook alles voor.
Tenslotte eindigde ze de les met een toets, waarop ook de meerderheid van de
leerlingen goed scoorde. Haar les was dus een succes en Jolien deed het heel goed!
Na de les van Jolien startten we onze fietszoektocht naar
het CSS, het plaatselijke culturele centrum. De leerlingen van de
Nijverheidsschool, de school waar ik stage loop, maakten vandaag immers een
schooluitstap en werden hier verwacht om een film te bekijken. Jolien en ik
hebben de leerlingen van de Nijverheidsschool samen met de andere leerkrachten
hierbij begeleid.
Samen met de leerlingen bekeken we “The long walk home”. De
film vertelt het verhaal over de Montgomery-busboycot waarbij alles bekeken
wordt vanuit het standpunt van Mary Catherine. Mary Catherine is een meisje uit
een rijk blank gezin en heeft een Afro-Amerikaanse meid, Odessa. Odessa en haar
familie worden net als andere zwarte families uit die tijd geconfronteerd met
armoede, racisme, geweld en discriminatie op basis van hun huiskleur. Door de
busboycot kan Odessa niet meer met de bus naar haar werk komen en wordt zij
verplicht om de lange weg te voet af te leggen. Mary Catherines moeder, Miriam
vervoert haar twee dagen per week. Dit zorgt voor problemen met haar man
en bij de andere blanke leden van de gemeenschap.
De film was dus zeker geen lachertje en beeldt een belangrijk
deel van de geschiedenis uit. Voor de leerlingen was deze film spijtig genoeg
moeilijk te verstaan. De leerlingen hadden van de school de opdracht gekregen
een verslag te schrijven over de film, maar dit was voor hen dus zeer moeilijk.
De film was immers Engels gesproken en had ook geen ondertitels. De leerlingen
verzonnen dus zelf een verhaal bij de beelden, keken helemaal niet naar de film
en liepen door de zaal of lachten op de meest ongepaste momenten.
’s Avonds genoten we van een etentje met Elise en Jorien. We
kookten zelf en kozen voor een gerecht dat ons deed watertanden en ook deed denken
aan thuis: balletjes met kriekjes! En lekker dat het was!
Na herhaaldelijke keren vragen en mailen om mijn lesonderwerpen, kreeg ik deze uiteindelijk vrijdag van mijn mentor. Veel uitleg kreeg ik echter niet. Ik zal vergelijkingen met twee variabelen, grafieken in een assenstelsel en driehoeken moeten behandelen. Toen ik haar vroeg waar ik dit in het boek kon vinden, kreeg ik het antwoord dat het er niet echt in stond. Met andere woorden … “Zoek het zelf maar uit!”. Ik volgde de raad die ik van heel wat mensen kreeg op en ontwierp mijn les zoals ik dacht dat het goed was. Vrijdag werkte ik de les omtrent vergelijkingen dan ook al volledig uit en zaterdag werkte ik ook de eerste les in verband met grafieken reeds uit.
Ondertussen mailde ik nogmaals naar mijn mentor en stelde
concrete vragen over de verschillende lesonderwerpen zodat ik toch ongeveer
wist wat ik met de leerlingen moest behandelen. Wanneer ik haar antwoord las,
was ik toch lichtjes in shock. Mijn werkblad voor de les omtrent vergelijkingen
was af en de bedoeling van de les was om de geordende paren (de oplossingen
voor x en y) te zoeken, maar omdat de leerlingen eigenlijk niet goed kunnen
vermenigvuldigen, moet ik dit ook niet echt behandelen. Heel raar want hoe kan je nu vergelijkingen behandelen zonder enige kennis van vermenigvuldigen?! Surinaamse conclusie: Als je
leerlingen het niet kunnen, laat de leerstof dan gewoon vallen!
Dit druist natuurlijk in tegen alles wat je leert in je
lerarenopleiding en die raad ga ik dan ook niet opvolgen. Ik vroeg haar of ze
mijn werkblad oké vond of dat ze wou dat ik het aanpaste en de
vermenigvuldigingen dus wegliet. Hierop kreeg ik antwoord dat ze bewondering
had voor mijn aanpak en het werkblad een geweldig idee vond. Ik ga dus voor het
werkblad en ga de uitdaging aan om te vermenigvuldigen met de leerlingen. Al te
vaak moet ik hier horen dat de leerlingen traag zijn, dat ze niets onthouden,
dat ze het niet kunnen, dat je veel moet herhalen, maar nooit lijkt er ook maar iemand aan te denken dat dit wel eens iets te maken zou kunnen hebben met de onderwijsaanpak. Ook al heb je als stagiaire geen grote invloed, toch wil je stiekem
iets veranderen en wil je tonen dat, mits de juiste aanpak, de leerlingen het
misschien wel kunnen.
Nadien kreeg ik nog een mailtje van mijn mentor waarin ze me
naar tips vroeg en eventueel boeken waaruit ik mijn leerstof haal omdat ze de
eerste les die ik reeds gegeven heb heel goed en leuk vond. Dat doet echt wel deugd en motiveert je
ook om er voor te gaan! Dus, ik ga ervoor!
Vandaag ga ik nog wat lessen voorbereiden en straks gaan we op
zoek naar een zwembad zodat we hier eens een verfrissende duik kunnen nemen! We hebben het nodig en al zeg ik het zelf, we hebben het verdiend! :-)
I’ll keep you posted! ;-)
Zonnige groetjes!
Elien
Woensdag 19 februari
.JPG)
Maandag was het dan zo ver, mijn eerste keer voor de klas in
Suriname! Ik moest een herhalingsles geven in verband met het assenstelsel en
coördinaten. Daarvoor had ik het spelletje “Twister” omgevormd tot een versie
met een assenstelsel en coördinaten en liet ik de leerlingen in vier groepen
tegen elkaar strijden. Het was de bedoeling dat de leerlingen zo snel mogelijk
op de coördinaat gingen staan die gedraaid werd op het wijzerbord en de leerling die als eerste
op de juiste coördinaat stond met het juiste lichaamsdeel verdiende twee punten
voor zijn of haar team.
Jolien en ik hadden op voorhand het lokaal ingedeeld en al
het materiaal klaargelegd. Drie van de leerkrachten die wiskunde gaven op de
school waren ook aanwezig, want zij wouden graag de les bijwonen. (Een weetje
tussendoor: de leerkrachten waren allemaal pas afgestudeerd of zaten zelf nog
op school en hadden een gesprek over hun loon. Een beginnende leerkracht verdient hier
zo’n € 468 per maand!) Wat later stroomden de leerlingen mondjesmaat het lokaal
binnen. Bij het binnenkomen van het lokaal liet ik de leerlingen een kaartje
trekken met daarop een gekleurde bol die bepaalde in welk team ze zaten. De
leerlingen waren dit duidelijk niet gewoon, ze mogen immers meestal gewoon zelf
hun groepen kiezen. Na enig tegengepruttel gingen ze toch bij hun groep zitten en ging ik van start met de uitleg van het spel.
De meeste leerlingen kenden “Twister” al. Ik verduidelijkte
de spelregels voor de aangepaste versie met coördinaten en daarna gingen we van
start met het spel. De leerlingen waren enthousiast en waren actief bezig met
coördinaten, ze gingen helemaal op in de leerstof zonder dat ze het zelf goed
beseften. Ze discussieerden over wiskunde en pasten wiskunde toe in spelvorm.
Het spel was duidelijk een succes en ook een goede manier van leren voor deze
klas. Leren aan de hand van een spel was ook duidelijk iets nieuws voor hen. De leerlingen van het team die niet aan de mat stonden, riepen en
juichten hun teamgenoot toe en riepen enthousiast wanneer hun teamlid als
eerste op de juiste coördinaat stond.
Tijdens het spel moesten de leerlingen ook een werkblaadje
oplossen, hier hadden ze minder zin in. Na afloop van het eerste lesuur heb ik
hen hier dan ook eerst even aan laten werken en liepen ik en Jolien terwijl
rond in de klas om hulp te bieden waar nodig. De opdrachten op het werkblad waren
bijna letterlijk de opdrachten die de leerlingen ook moesten maken toen ik hun
les observeerde en toch verliep het moeizaam. Bij het helpen merkte ik ook dat
de leerstof soms gewoon niet echt is uitgelegd en de leerlingen het gewoon
vanbuiten leren en dus ook niet echt snappen. Ik gaf extra uitleg bij enkele
vragen en kreeg reacties als “Ahaa moet het zo, nu snap ik het!”, terwijl dit
eigenlijk al een herhalingsles was en de leerlingen hierover ook al een toets
hadden opgelost.
Tijdens deze les merkten we opnieuw op hoe laag het niveau
van de leerlingen is. Niet enkel omtrent dit onderwerp of omtrent wiskunde,
maar in het algemeen. Het voorlezen van het wijzerbord en de opdrachtenkaartjes
verliep helemaal niet vlot bij de leerlingen en ook het verschil tussen links
en rechts was voor de meesten van hen een probleem.
De les is over het algemeen dus vlot verlopen en het was ook heel leuk! De klas was weliswaar druk maar wel heel enthousiast en ze werkten
goed mee! Ook de leerlingen die weggestuurd waren uit andere lessen verzamelden
zich voor ons lokaal en aanschouwden het spelplezier van A1B. Terwijl ik mijn
les gaf, sprong Jolien bij waar ze kon en hielp ze ook de leerlingen wanneer
nodig. Naar de lessen gaan met ons tweetjes en elkaars assistenten en/of
modellen zijn, verloopt hier dus top! Ook al moeten we dan beide wel dubbel
zoveel stage uren doen, het is leuk om onze lessen samen te geven en mekaar te
steunen (en te kalmeren) bij stresserende momenten.
We moesten even wachten en zagen onze hondenvriendin, Bella,
die we onze eerste dag in Suriname al eens ontmoet hadden, terug! We missen onze
trouwe viervoeters thuis heel erg en Bella kreeg dan ook onze volle aandacht,
inclusief oor- en snoetmassage!
Gewapend met fietszak en rugzak trokken we naar “Tulip”. Een
grote supermarkt die je kan vergelijken met Carrefour in België. Je vindt er
alles wat je bij ons ook vindt, maar dan wat goedkoper. Toen we aan de kassa
kwamen en enthousiast onze overvolle kar wouden uitladen, werden we
tegengehouden. Hier hebben ze immers personeel voor! Aan elke kassa staat een
vrouw of een man die alle karretjes uitlaadt, daarna scant de kassierster het
product en op het einde van de kassa wordt het door twee andere mannen of
vrouwen in zakjes geladen en terug in je kar geplaatst! Wat een service! Toen we met ons
karretje naar buiten wouden rijden, bood de jongen zelfs aan om dat voor ons te
doen. Raar als we dit vonden, hebben we de jongen vriendelijk bedankt maar zijn
aanbod toch afgeslagen. Met moeite kregen we dan toch al onze boodschappen in onze
fiets- en rugzakken en nadien wouden we ons karretje terug gaan zetten. Ook dat
mochten we niet zelf doen, want in het midden werd mijn karretje afgenomen door
de security en ging hij dit voor ons terugzetten.
Gisteren gingen Jolien en ik naar het IOL (Instituut voor de
Opleiding van Leraren), de hogeschool voor lerarenopleiding in Suriname. Daar
had ik immers een afspraak met de docent Wiskunde die ook een les van mij zou
bijwonen en beoordelen. Ik maakte kennis met de docent, hij gaf me nog enkele tips en we maakten enkele
afspraken omtrent mijn examenles. Hij had er alle vertrouwen in, want hij had nog nooit een Vlaamse of Nederlandse stagiaire gehad waarbij het niet goed was verlopen! (Zet vooral geen druk op mijn schouders, hé! Maar ik ga natuurlijk mijn best doen!) Het was een heel vriendelijke en
gezellige man en wat later stonden we al weer buiten. We namen een taxi
naar huis en Jolien oefende nog eens haar hand- en voetmassage, waar ik dan ook maar al te graag model voor wou zijn!
Wat later fietsten we in de bakkende zon naar Joliens school en kwamen
gelukkig wat te vroeg aan zodat we eerst nog wat konden uitblazen alvorens de
les begon. Jolien ging van start met het uitleggen van een handmassage, de
studenten luisterden geïnteresseerd en probeerden ook beurtelings de massage op
elkaar uit. Nadien kwam ook nail art aan bod. Dit vonden de studenten heel
leuk, Jolien demonstreerde telkens de verschillende ontwerpen en nadien
probeerden ze deze ook zelf enthousiast op elkaar uit. Ik stond voor elk
ontwerp telkens model. Enkele foto’s van tijdens de les en het resultaat van
mijn nagels na een lesje nail art zie je hieronder.
Tot de volgende keer maar weer!
Zonnige (Jeej! :-D) groetjes!
Elien
_________________________________________________________________________________Zondag 16 februari
Vrijdag hebben we in de namiddag samen met Natascha en Julie
een kinderhuis bezocht. Een kinderhuis is niet helemaal hetzelfde als een
weeshuis. Kinderen in een weeshuis hebben effectief geen ouders meer, terwijl
kinderen in een kinderhuis daar verblijven omdat ze er door de overheid of door
hun ouders zelf geplaatst zijn. De kinderen kunnen er geplaatst zijn door de
overheid omdat er iets misgelopen is in hun gezinssituatie en door de ouders
zelf omdat de ouders bijvoorbeeld op het platteland wonen en er toch voor
willen zorgen dat hun kinderen naar school kunnen gaan in de stad.
Bij onze aankomst stonden er al enkele kindjes te zwaaien en
ze verloren ons ook geen moment uit het oog. Het kinderhuis bestond uit een
jongens- en een meisjesvleugel. Er was plaats voor 25 kinderen van 6 tot 16
jaar en op elke kamer was plaats voor 4 kinderen. Naast de kinderkamers bestond
het kinderhuis nog uit een crèche, een keuken, een washok, een eetzaal en een
buitenspeeltuin. De kinderen wonen in het kinderhuis en de meesten gaan naar de
school die zich recht over het kinderhuis bevindt. Alle mensen die in het
kinderhuis werken worden betaald, soms werken er wel vrijwilligers maar dat is
vrij beperkt. Het kinderhuis wordt gefinancierd door de overheid, maar helaas
niet op regelmatige basis.
Ondanks het feit dat de verantwoordelijke van het kinderhuis heel
vriendelijk was en onze vragen zonder problemen beantwoordde, was het toch
merkbaar dat ze liever niet had dat we er kwamen. We zullen zeker nog afspraken
proberen maken om in een kinder- of weeshuis een activiteit te organiseren en
te proberen om de kinderen daar een toffe dag te bezorgen. Hieronder nog twee foto’s die we snel namen bij ons vertrek.
Zaterdag was het eindelijk zo ver, onze eerste excursie: dolfijnen en kaaimannen spotten. Het weer zat ons niet mee, het was een regenachtige dag en we zijn meermaals midden in een echte stortbui beland. We werden opgehaald met een busje en reden naar de vertrekplaats van de tocht, waar de gids en de boot ons al opwachtten. We voeren een hele tijd op de Surinaamse rivier op zoek naar dolfijnen. Onze gids vertelde ons dat dolfijnen gezellige dieren zijn en dat ze ook enkel bovenkomen voor gezellige mensen. We floten, riepen en zongen er dus op los. Men had al drie dagen lang geen enkele dolfijn meer gezien tijdens de excursies en we verloren dus al een beetje onze hoop. Gelukkig hebben we er toch enkele gezien en zagen we de dolfijnenvinnetjes lichtjes boven het water tevoorschijn komen.
We meerden aan in een klein vissersdorpje. Daar zouden we
een wandeling maken, eten en daarna verdergaan met onze kaaimannen zoektocht. Tijdens
onze wandeling merkten we op dat er plantjes groeiden op de
elektriciteitskabels, toen we vroegen wat dit was vertelde de gids doodleuk dat dit plantjes waren die groeiden uit die vogelpoep, best grappig. De wandeling viel helaas
wat in het water, letterlijk dan want we kwamen in een echte Surinaamse
regenbui terecht. We versnelden ons wandeltempo en bereikten helemaal doorweekt
onze eetplaats. We aten bij een dame thuis, die roti’s met pompoen- en aardappelvulling gemaakt had voor de hele groep.
We stapten door de achtertuin van de dame en kwamen
onmiddellijk aan het moeras waardoor we zouden varen. De groep werd verdeeld
over drie bootjes. Jolien en ik werden in het kleinste bootje geplaatst, zaten
helemaal vooraan en hebben toch wat doodsangsten doorstaan toen we door het
moeras vol kaaimannen voeren. We zaten immers met te veel mensen in een te
klein bootje waardoor onze boot net iets te diep in het water hing en we dus
wel heel dicht tegen die kaaimannen voeren.
Midden in onze boottocht moesten we ook eens uitstappen,
onze boot uit het water over een soort van brugje trekken, weer instappen en
verder varen. Ook kwamen we een heel laag bruggetje tegen en moesten we bijna
in de boot gaan liggen om een hersenschudding te voorkomen. Dapper als we
waren, maar toch met wat angstig geknijp in elkaars handen, hebben we ons
geamuseerd in onze kleine boot en hebben we dan toch een foto gemaakt met een
babykaaiman, die we doopten als “Freddy”. We kwamen één van de andere groepen
tegen en we trokken onze bootjes tegen elkaar. Zij hadden 3 kaaimannen op hun
boot, waarvan er eentje nog geen vastgebonden bek had. De gids gedroeg zich
stoer en wou de kaaiman vrijlaten door hem zelf van de boot te laten springen.
De kaaiman sprong echter in de boot in plaats van eruit en er ontstond toch wel
wat paniek, tja hoe zou je zelf zijn? Gelukkig kon hij de kaaiman terug vangen en
poseerde hij enthousiast voor de foto.Op terugweg plukte onze “bootsman” nog een lelie voor ons,
het was immers de dag ervoor Valentijn geweest en daar doet men in Suriname
heel erg aan mee! Een avontuur, dat was het dus vast en zeker!
Vandaag heb ik mijn les nog wat verder voorbereid, want
morgen is het zo ver en sta ik voor de eerste keer voor de klas in Suriname!
*Fingers crossed!*
Vanavond is het dan weer tijd voor ontspanning en gaan we
gezellig eten bij Elise en Jorien. Twee meisjes die Jolien had leren kennen
toen ze haar visum ging aanvragen op de Surinaamse ambassade in België en die
we gisteren tijdens onze excursie ook wat beter leren kennen hebben.
I’ll keep you posted! ;-)
Zonnige groetjes
Elien
_________________________________________________________________________________
Vrijdag 14 februari
Gisteren was het onze tweede schooldag. ’s Morgens gingen we
eerst weer naar mijn school, waar ik de derdejaars zou observeren. De eerste
klas die ik eerst observeerde, telde één leerling. De leerkracht kwam arm in arm met de leerling richting het lokaal gestapt, ging samen met de
leerling aan haar bureau zitten en gaf haar zo les. Tijdens de les was er een zoete
inval van allemaal andere leerlingen. Leerlingen die studie hadden, kwamen
gewoon mee in het lokaal zitten en aten daar rustig hun hamburgers op en deden terwijl ook een niet zo rustig babbeltje. Alweer ging de leerkracht hier niet echt op in.
De laatste twee uur observeerde ik opnieuw een derde jaar, waarvan de meerderheid van de leerlingen al 18 jaar of ouder was. Op het eerste zicht een
toffe klas die goed meewerkte en ook rustig was. Ik slaakte al een klein innerlijk
vreugdekreetje want ik moest immers ook aan deze klas lesgeven. Vijf minuten
later liep het echter mis… Twee meisjes kwamen de les te laat binnen en zetten
de boel op stelten! Ze kwamen luidruchtig binnen, waren heel arrogant, daagden andere leerlingen uit
en verstoorden met andere woorden de hele les. Je kan het waarschijnlijk al wel
raden, maar veel deed de leerkracht hier eigenlijk niet aan. Ze probeerde wel,
maar het duurde heel lang alvorens de meisjes op hun plaats gingen zitten en
wat kalmeerden. Hieronder zie je een filmpje van de meisjes die de klasruzie veroorzaakten!
Na de les fietsten we opnieuw naar huis. Het was
ongelooflijk warm en fietsen met onze lange broek en T-shirt aan deed daar geen
goed aan. Eens thuisgekomen, hebben we een hapje gegeten en trof Jolien de laatste
voorbereidingen voor haar les. Wat later vertrokken we naar Joliens school en besloten om
een taxi te nemen omdat het immers al donker zou zijn wanneer we terug naar
huis zouden moeten fietsen. Aangekomen op school observeerden we de les van een
Surinaamse stagiaire en nadien was het de beurt aan Jolien, die een lesje
kindergrime gaf. Ik was model en werd getransformeerd in een konijn en een
piraat. De les was een succes, de studenten waren enthousiast en wouden graag
nog bijleren. Binnenkort zullen we dan ook samen met hen naar een plaatselijke
school gaan zodat de studenten heel wat modellen hebben om de technieken verder
in te oefenen.
Normaal zou ik maandag nog een aantal lessen observeren, maar de
plannen zijn gewijzigd en maandag geef ik mijn eerste twee uur les aan de
eerder vermelde “flinke” klas. De leerkracht behandelt immers op dit moment coördinaten
met de leerlingen en ik had het idee om het bekende spelletje Twister te
transformeren zodat je het spel kan spelen met coördinaten. Mijn mentor was
enthousiast maar omdat het onderdeel bijna werd afgerond, wou ze dat ik het spel maandag al met de leerlingen speelde. Dit weekend ga ik dus aan de slag en zal ik proberen om mijn creatieve
brein nog eens te laten werken om een toffe les te ontwerpen.
Ik hou jullie op de hoogte! J
Wisselvallige groetjes (met toch overwegend zon! :-D)
Wisselvallige groetjes (met toch overwegend zon! :-D)
Elien
_________________________________________________________________________________
_________________________________________________________________________________
Dinsdag 11 februari
Mijn innerlijke klok heeft zich dan toch al een beetje aangepast!
Ik word nu pas om 7 uur wakker in plaats van om 6 uur! *Vreugdekreetje!*
Gisteren was het voor ons de eerste schooldag en wat voor
één! Ik moet zeggen ik ben wel wat verschoten en hou stiekem mijn hart al vast
om hier zelf les te geven! Ik begon met observeren van de “flinke” klas,
wat je flink noemt… De leerlingen kwamen de klas rustig binnengewandeld en nadat er 15 minuten van de les voorbij waren, waren ze toch ongeveer allemaal gearriveerd. Ze begonnen met het
lokaal te herschikken, namen hun banken vast en zetten ze opnieuw neer waar ze maar
wouden. Het lokaal was een bankenchaos en niet alleen een bankenchaos, maar
chaos in het algemeen! De leerlingen stonden recht en gingen een wandelingetje
maken wanneer ze maar wilden… Ze babbelden met elkaar en schonken de leerkracht
nauwelijks aandacht en het ergste van al: de leerkracht scheen er zich helemaal
niets van aan te trekken.
De tweede klas was de “minder flinke” klas, maar ik vond ze
zeker vergelijkbaar en zelfs wat “flinker” dan de eerste klas. Al werd de klas pas flinker nadat
er opnieuw twee leerlingen de klas uitgestuurd werden. Deze klas was opnieuw
een klas uit het eerste middelbaar, al zagen de leerlingen er leerlingen van het derde of
het vierde middelbaar uit. Een jongen nam de les in deze klas gewoon over, hij
zette zich vooraan en duidde wat leerlingen aan en terwijl sloeg de leerkracht
achteraan een babbeltje met een andere leerkracht. In plaats van in te grijpen,
lachten de leerkrachten samen met de leerlingen met wat de jongen vooraan deed. Moet
kunnen zeker?
Genoeg over de leerlingen, ik heb het immers nog niet gehad over de leerstof en het
werktempo. Als ik in België een lesvoorbereiding zou doorsturen waarin zo weinig
leerstof verwerkt is, zouden mijn mentoren helemaal gek worden denk ik. De lesuren tellen
hier 40 minuten en de wiskunde lessen worden telkens gegeven in blokken van
twee lesuren. De eerste les ging het over coördinaten, na een lesuur herhaald te hebben
wat de x-as, de y-as is en hoe je x=2 en y=4 tekent, kregen de leerlingen een
opdracht. Enkele opdrachten zoals teken x=y, teken x=5, y=3 waren op het einde
van het tweede lesuur nog steeds niet afgewerkt.
De tweede les werd het alleen nog maar erger. De leerkracht
begon met het herhalen van de eigenschappen van een vierkant, deze hadden ze
immers de vorige les pas gezien. Ze zitten nog wel ergens in jullie achterhoofd: 'Alle hoeken zijn
90°', 'Alle zijden zijn even lang', 'De diagonalen staan loodrecht op elkaar', 'De
diagonalen snijden elkaar middendoor' en 'De diagonalen zijn even lang'. Het
herhalen van deze eigenschappen duurde zo’n anderhalf lesuur. Je hoort het goed,
anderhalf lesuur om 5 eigenschappen te herhalen. De leerlingen moesten alles
overnemen in hun schrift en wanneer dit gebeurd was, vond de leerkracht dat de leerlingen hard genoeg gewerkt hadden. De les eindigde dan ook 20 minuten te
vroeg.Toen mijn mentor ons enthousiast kwam vragen wat we ervan vonden, moesten we toch eerst even slikken. Ze besefte zelf dat het werktempo heel laag ligt en dat de leerlingen echt chaotisch zijn, maar antwoordde dat er niets aan te doen is. De leerlingen willen niet naar school, dus huiswerk geven of vaste plaatsen geven is volgens mijn mentor dan ook verloren moeite.
 |
| Samen observeren. Samen uit, samen thuis! |
Na het bezoek aan mijn stageschool, was het tijd voor een
bezoek aan Joliens stageschool. Ons motto is hier immers: “Samen uit, samen
thuis!”. We gaan steeds met z'n tweeën naar onze stagescholen, zodat we hier nooit alleen
moeten fietsen en bovendien kunnen we elkaar ook helpen tijdens de lessen.
Alleen fietsen is hier in Paramaribo niet echt aan te raden voor stagiaires en aangezien we liever het zekere voor het onzekere nemen, doen we dat dus ook niet. En ik geef het je op een blaadje, fietsen doen we hier veel! Wanneer we terug thuis zijn, zijn we volgens mij allemaal echte wielertoeristen. Wat ik wel moet zeggen, is dat onze gehuurde fietsen hier niet echt van topkwaliteit zijn en de zadels al helemaal niet. Gevolg? Een pijnlijke poep telkens je weer die fiets op moet, maar dat nemen we er wel bij!
We fietsten verder richting Joliens school en kregen daar te
horen dat er helemaal geen lessen bio-esthetiek waren. Er waren wel voldoende
inschrijvingen, maar de studenten hadden nog niet betaald en dus waren er nog
geen lessen. Na veel geloop van hier naar daar en afspraken met verschillende
leerkrachten, kwam er dan toch een oplossing uit de bus. Jolien zou enkele
lessen bio-esthetiek geven aan de haartooi studenten en aan de studenten mani-pedi
die hun certificaat al behaald hadden, maar die de leerkracht terug zou
optrommelen voor wat extra lessen. Haar eerste les is donderdag al gepland, dus
we gaan straks op zoek naar het nodige materiaal!
 |
| Lekker, lekker! |
We observeerden een les haartooi, waar niet
zo veel in gebeurde, maar waar we wel een Chinees drankje aangeboden kregen van één van de cursisten. Het drankje zag er lekker uit en deed me denken aan een lekkere smoothie. Jammer genoeg was het dat niet! Het drankje bestond uit cocosnoot, banaan en citroenplant. Klinkt misschien niet slecht, maar wacht tot je het geproefd hebt. We wouden natuurlijk niet onbeleefd zijn en we dronken het drankje dan maar op. "Gewoon grote slokken nemen en doorslikken!", zei Jolien en dat deden we dan ook.
Nadien fietsten we weer naar huis. Gelukkig regende het niet, want we hadden die dag al wat regenbuien achter de rug. Het weer hier in Suriname is nogal onvoorspelbaar. Het ene moment bakken en braden in de stralende zon en een minuut later valt de regen hier met bakken uit de lucht. Soms wil je bijvoorbeeld vertrekken en is het mooi weer, loop je naar je kamer om je tas te nemen, kom je terug en regent het pijpenstelen! We maken er dan het beste van en verdrijven de tijd dan wel met iets anders tot het weer droog is en we naar onze bestemming kunnen vertrekken om ondertussen buiten ook weer wat van de zon te genieten! Frank Deboosere zou het hier dus zeker niet gemakkelijk hebben om ooit ideaal fiets- en wandelweer aan te kondigen!
 |
| De weg vragen, wachten tot het stopt met regenen, schuilen voor de regen en genieten van de zon! |
Tot de volgende keer maar weer!
Afwisselend zonnige-bewolkte en regenachtige groetjes
Elien
Zaterdag 8 februari 2014
Zaterdag 8 februari, dag 2 in ons huisje. Maar laat ik
beginnen bij het begin… Alles begon op donderdag 6 februari, vroeg opstaan om
om 6 uur te vertrekken richting Schiphol. Enkele uurtjes later kwamen we
eindelijk aan op de luchthaven, na het inchekken van onze veel te zware bagage
en overvloed aan handbagage, konden we nog maar één ding doen: wachten!
We werden opgewacht door Winai, die tussen de menigte stond met een bordje met daarop “Jolien en Elien” geschreven. Onze chauffeur maakte eerst een tussenstop bij een wisseldrive-in. Stel je de drive-in van Mc Donalds voor, maar dan om geld te wisselen, geweldig systeem! Nadien bracht onze enthousiaste chauffeur ons naar onze guesthouse. Enthousiast was hij zeker en vast, maar ook een echte waaghals in het verkeer! We maakten onmiddellijk kennis met het Surinaamse verkeer: links rijden, inhalen over witte volle lijnen, invoegen zonder kijken en vooral toeteren op alles en op iedereen en voor eender welke reden.
De kamer in onze guesthouse was op z’n minst gezegd een teleurstelling of zoals Jolien het zo mooi verwoorde “Vies, vuil en vettig!”. Toen ik erover
vertelde aan mijn broer, zei hij enthousiast “Ach, het is een ervaring hé!” en
een ervaring dat was het zeker! We werden in de kelder gestopt in een volgens
ons, oude garagebox. Vochtplekken op de muren en schimmels overal! We troffen hier ook de Surinaamse versie van een
inloopdouche aan: toilet en douche samen in een veel te klein kamertje zonder
enige scheiding ertussen, het is maar hoe je het bekijkt! “Positief denken!”
dachten we, tot we ons bed bekeken! Lakens vol vlekken waarvan je niet wil
weten waarvan ze kwamen, maar het ergste van al: maden op ons bed! Nadat we
deze vieze beestjes hadden uitgeroeid en onze kamer grondig hadden
gedesinfecteerd met insectenspray, gingen we dan toch maar slapen. Het bed
bedekten we met onze subtiel uit het vliegtuig meegenomen KLM-dekentjes en
slapen deden we onder Joliens sjaal. Van slapen kwam er echter niet veel in
huis, de airco maakte immers een geluid alsof die elk moment kon ontploffen en
zonder airco was het veel maar dan ook veel te warm. Ach, het is een ervaring
hé!
Na een bewogen nacht met niet al te veel slaap, stonden we
de volgende ochtend al om 8 uur op mijn stageschool . Daar was het net
oudercontact, het oudercontact is er dus niet zoals bij ons dus na de schooluren, maar gewoon overdag. Dit zorgde dus ook voor een lesvrij dagje voor de leerlingen. Op school gingen we op zoek naar het secretariaat en daar maakten we kennis met een vrouw die ons begeleidde en de weg wees. De eerste opmerking die we van haar kregen: "Geen shortjes en geen blote schouders!", dat wordt dus puffen en zweten op school! De school waar ik mijn stage doe, is een nijverheidsschool. Dit kan je vergelijken met een BSO-school bij ons. In het zelfde gebouw bevindt zich ook een hogeschool, deze leerlingen dragen een grijs bloesje en de leerlingen van de nijverheidsschool zijn te herkennen aan hun blauwe bloesje en donkerblauw jeans. De klaslokalen zijn allemaal open met open ramen en deuren voor een optimale verluchting! Nadien maakte
ik ook kennis met mijn mentor, die zelf nog maar één jaar lesgaf. Een hele toffe en
enthousiaste dame!
“Wablief?” is een vraag die je hier best wel veel moet stellen, want ondanks men hier Nederlands spreekt, is de plaatselijke bevolking toch moeilijk te verstaan! Ook het omgekeerde geldt en ook zij hebben het moeilijk om ons te verstaan. Tijdens het kennismakingsgesprek, maakte ik afspraken met mijn mentor: de eerste twee stageweken moest ik nog observeren en de drie weken daarna mocht ik zelf aan de slag. Vanaf volgende week mag ik observeren in twee klassen. De ene klas is een “flinke klas”, zoals mijn mentor het verwoordde. Deze klas telde 22 leerlingen, die ook bijna elke les allemaal kwamen opdagen. De tweede klas was iets minder flink, ook deze klas telt 22 leerlingen waarvan er elke les gemiddeld 10 tot 12 van aanwezig zijn.
Tenslotte kreeg ik nog het wiskundeboek van de leerlingen
mee. Een vrij oud boek, waarin de leerstof vrij “droog” werd aangebracht. Integreren van de leefwereld van de leerlingen is hier duidelijk nog niet aan de orde. Mijn
lesonderwerpen kon mijn mentor me echter nog niet vertellen, in de ene klas
behandelde ze momenteel “coördinaten” en in de andere “eigenschappen van een
rechthoek”. De onderwerpen die ik zelf zou moeten behandelen, krijg ik na mijn
observatie meegedeeld.
Na het bezoek aan mijn stageschool, trokken we samen met onze vaste taxichauffeur van de dag naar de stageschool van Jolien. Hier verliep het minder vlot, de vervangende directrice dacht immers nog steeds dat Jolien stage zou doen voor haartooi, terwijl dit dus helemaal niet het geval is. We kregen een telefoonnummer mee van haar mentor en ze beloofde ook om te bellen, al klonk dit niet zo overtuigend. Zelf bellen en regelen zal dus de boodschap zijn!
Na het bezoek aan de stagescholen was het tijd om eindelijk
naar ons huisje te gaan! We werden opnieuw opgehaald door Winai en huurden
onderweg ook nog 2 fietsen, het vervoersmiddel bij uitstek voor stagaires in
Suriname. Van de vrouw die ons de fietsen verhuurde, kregen we nog enkele tips
om te overleven in het Surinaamse verkeer. Het verkeer rijdt hier immers links
en dat is toch wel even aanpassen. In de bochten gaat het nog soms mis,
gelukkig kunnen we elkaar bijsturen als iemand plots weer even rechts rijdt!
Ons huisje of zeg maar huis, is dik oké! Ruime woonkamer, keuken
en 4 ruime slaapkamers. De geur van mottenballen, de vele minimieren en andere
insectenvrienden nemen we er wel bij. Deze keer hebben wel een badkamer met
echte inloopdouche, al mag je dit wel met een korrel zout nemen en zijn er toch
enkele aspecten van de Surinaamse versie aanwezig! Na het verdelen van de
kamers, gingen we aan de slag met onze mugennetten! Zoals de gebruiksaanwijzing
ervan al zei, heb je toch wat creativiteit nodig om het op te hangen! Maar met
ons vieren en wat hulp van onze nieuwe vriend “duct tape” lukte dat wel!
De volgende stap: beveiligen van ons huis! Ramen duct tapen, valse camera's ophangen en het installeren van ons geïmproviseerde alarm. Geïmproviseerd, maar het zit toch vernuftig in elkaar - al zeggen we het zelf. Als het schuifraam geopend wordt, wordt het pinnetje uit de sleutelhanger getrokken en volgt er een piepend en behoorlijk irritant geluid! Joliens duct tape kwam dus meer dan van pas! Onze namiddagactiviteit was het maken van zakjes uit duct tape. In deze zakjes verstopten we paspoort, geld en deze brachten we aan op onvindbare plaatsen in het huis! Ja, je moet roeien met de riemen die je hebt hé!
Mijn persoonlijke favoriete plaats van het huis is het terras, heerlijk om even uit te waaien en te relaxen! Al moet je de voorbijrijdende "boomboxen" er wel bijnemen. Iedereen kent ze wel, maar hier zijn ze stoerder en populairder dan ooit! Een auto met daarin een stoere kerel met de muziek veel te luid, alle ramen open en knallen maar!
’s Avonds gingen we gezellig met ons vieren iets eten in ’t Vat, the place to be voor Nederlanders en Vlamingen en ’t was lekker! Na een fietstochtje naar huis, relaxten we nog even op ons terras en zochten we nadien ons bed op! Eindelijk een goede nachtrust, al waren we opnieuw vroeg wakker. Onze innerlijke klok heeft zich duidelijk nog niet helemaal aangepast aan het uurverschil hier, maar dat went wel!
We keep in touch!
Zonnige groetjes (met af en toe een regenbui) ;-)
Elien
Je hebt het al volledig naar je zin, zo lijkt het! Ik weet niet of ze daar "wablief" verstaan. Dat vinden de Nederlanders ook maar een gek woord. Probeer eens "wat zeg je"? Leuk dat je een blog bijhoudt! Keep us posted!
BeantwoordenVerwijderenAch ja, ze weten alleszins dat je wil dat ze zichzelf herhalen! :-) Met al die stagiaires hier zullen ze wel wat Vlaamse woorden meepikken denk ik :-)
VerwijderenGelukkig heb je zo een lieve broer die je helpen wil :-)
BeantwoordenVerwijderenZou dus niets voor mij zijn zo plat als ik praat
Volgens mij heb je het daar al reuze naar je zin! Freut mich!!
BeantwoordenVerwijderen